ده سال از زلزله بم می گذرد اما هنوز مردم ما در حال و هوای ده سال پیش به سر می برند، هنوز مردم می خواهند بگویند که متاثر هستند، فقط یاد گرفته اند که خود را بدبخت و بیچاره نشان دهند تا کسی دست نوازشی بر سرشان بکشد. مردم ایران تنها یاد گرفته اند که عزاداری کنند و اینکه هرگاه یاد یک مصیبتی می افتند به شکلی رفتار کنند که انگار همین دیروز این اتفاق افتاده است. همین نا امیدی ها و رفتارها باعث شده تا بم هنوز هم یک ویرانه باشد. به جای اینکه فکری برای بهبود وضعیت این شهر شود و با امید و نشاط سعی در دمیده شدن روح زندگی در این شهر شود مردم ایران تنها به فکر ناله و زاری هستند و تا این اخلاقها وجود دارد نه بم آباد می شود و نه امید و زندگی به این شهر باز می گردد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر